دسته بندی:سفینه

نشریه ان بی سی همزمان با آغاز آخرین پرواز شاتل فضایی آتلانتیس و با نزدیک شدن به بازنشستگی شاتلهای کهنه کار ناسا، گزارشی را از به یاد ماندنی ترین لحظات در تاریخ فعالیت شاتلها منتشر کرده است.

به گزارش خبرگزاری مهر، پس از بیش از 130 ماموریت طی 30 سال، سازمان ناسا در حال آماده سازی شاتلهای خود برای انجام آخرین پرواز فضایی است، زمانی که اندیور ردیاب ذره ای 1.5 بیلیون دلاری طیف سنج مغناطیسی آلفا را به ایستگاه بین المللی فضایی انتقال خواهد داد.

“راجر لانیوس” از کارمندان ارشد پروازهای انسانی موزه ملی هوا و فضای اسمیتسونیان می گوید: “به طور قطع اکنون زمان آن فرا رسیده است تا این فضاپیماها با احترام و به شایستگی بازنشسته شوند آنها به خوبی خدمت کرده اند اما اکنون فرسوده شده اند و زمان جایگزینی آنها فرا رسیده است.”

با توجه به پایان قریب الوقوع دوره فعالیت شاتلهای ناسا نشریه ان بی سی نگاهی به گذشته داشته و با بررسی 30 سال فعالیت شاتلهای ناسا گزارشی را از خاطره انگیزترین لحظات به جا مانده از ماموریت شاتلهای ناسا منتشر کرده است.

سال 1972: برنامه شاتل مورد تایید قرار گرفت

با رو به پایان گذاشتن برنامه ماه آپولو، ریچارد نیکسون در ملاقاتی با جیمز فلچر رئیس ناسا در تاریخ 5 ژانویه 1972 موافقت خود را با برنامه ای که در آن زمان سیستم حمل و نقل فضایی خوانده می شد، اعلام کرد. قرار بود طی این برنامه وسایل نقلیه فضایی با توانایی حرکت سریع میان زمین و مدار یا همان شاتلها ساخته شوند. مشکلات تکنیکی از قبیل ساخت سیستمی که بتواند وسیله نقلیه بالداری را به مدار زمین پرتاب کند، فرود این وسیله نقلیه مانند یک هواپیما بر روی فرودگاه، ساخت لایه محافظتی حرارتی و دیگر موارد مراحلی بودند که برای قابل استفاده بودن و استفاده مکرر از شاتلها بر سر راه ناسا قرار داشت.

سال 1981: اولین پرواز مداری شاتلها انجام می گیرد

ساعت 7 بامداد روز 12 آوریل سال 1981 فضانوردان “جان یانگ” و “باب کریپن” به همراه شاتل فضایی کلمبیا از پایگاه فضایی کندی ناسا به منظور انجام اولین پرواز مداری به فضا فرستاده شدند. به گفته لانیوس پس از 6 سال منفعل بودن آمریکا در پروازهای فضایی، ناسا به همراه شاتلهایش بازگشتی کاملا متفاوت داشت، وسایل نقلیه ای که بیشتر به هواپیما شباهت داشتند تا راکتهای فضایی و از قابلیت استفاده مجدد برخوردار بودند.

سال 1982: اولین ماموریت عملیاتی انجام می گیرد

در این سال شاتل کلمبیا به همراه سرنشینانش دو ماهواره ارتباطاتی را به مدار انتقال داد. این ماموریت از 11 نوامبر 1982 آغاز شده و در 16 نوامبر به پایان رسید.

سال 1983: فضا در دسترس همه قرار می گیرد

زمانی که در 18 ژوئن 1983 شاتل چلنجر به فضا پرتاب شد، “سلی راید” اولین فضانورد زن را به همراه خود برد. دو ماه پس از آن در 30 آگوست همان سال “گویون بلوفورد” به اولین آفریقایی- آمریکایی در فضا تبدیل شد به این شکل فضانوردان در میان قشرهای متنوعی پراکنده شدند که این تنوع به لایه های بین المللی نیز نفوذ کرد.

 سال 1984: اولین راهپیمایی فضایی بدون محدودیت انجام می گیرد

“بروس مک کندلز” به همراه “رابرت استوارت” در فوریه سال 1984 بدون استفاده از هرنوع طناب نجات یا هدایت کننده ای، خارج از شاتل چلنجر در فضا معلق شده و به اولین قمرهای مصنوعی انسانی تاریخ تبدیل شدند.

سال 1986: سال سیاه انفجار چلنجر

28 ژانویه سال سیاه 1986 تمامی هفت سرنشین شاتل فضایی چلنجر، زمانی که شاتل 73 ثانیه پس از بلند شدن از پایگاه فضایی کندی منفجر شد، جان خود را از دست دادند. در صورتی که این حادثه دردناک نقطه قوتی نیز داشته، این نقطه می تواند درک ناسا از توانایی ها و ناتوانایی های شاتلهایش باشد. پس از این حادثه تلخ ناسا تغییرات زیادی را در سیستم شاتلهایش به وجود آورد و بسیاری از قطعات از جمله تقویت کننده راکت را در آنها جایگزین کرد.

سال 1989: ماهواره ها با اهداف علمی در مدار قرار می گیرند

برنامه شاتلهای ناسا به تدریج منجر به مستقر شدن ماهواره ها و فضاپیماهای متعددی با هدف انجام مطالعات علمی در مدار زمین شد، از مهمترین پدیده ها در این دوره پرتاب کاوشگر ماژلان ونوس از شاتل آتلانتیس در چهارم می 1989 و کاوشگر سیاره مشتری گالیله در 18 اکتبر همان سال بوده است. کاوشگر ماژلان در سال 1994 با اتمسفر سیاره زهره برخورد کرد و کاوشگر گالیله در سال 2003 در اتمسفر مشتری متلاشی شد.

سال 1990: هابل به فضا می رود

پس از سالها برنامه ریزی شاتل فضایی دیسکاوری در تاریخ 24 آوریل سال 1990 تلسکوپ فضایی هابل را به همراه خود به فضا برد و آن را در مدار زمین مستقر کرد. طی 20 سال گذشته چندین ماموریت تعمیراتی به سوی این تلسکوپ انجام گرفته است که آخرین آن در سال 2009 بوده و طی آن هابل به ابزاری در سطح جهانی تبدیل شد که خدمات علمی آن برای چند صد سال آینده فراموش نخواهند شد.

 سال 1995: آتلانتیس به دیدار “میر” می رود

تصمیم به مشارکت با روسی ها پس از جنگ سرد در دهه 1990 پدیده ای مهم بود که در راستای آن در ژوئن 1995 شاتل آتلانتیس برای اولین بار در ایستگاه فضایی میر پهلو گرفت. سه سال بعدی برنامه میر-شاتل 11 پرواز شاتل و حضور هفت فضانورد آمریکایی در ایستگاه میر را به همراه داشت.

سال 1998: اولین دیدار با ایستگاه فضایی بین المللی

مشارکتهای بین المللی برای ساخت ایستگاه بین المللی فضایی ادامه پیدا کرد و شاتلها ده ها پرواز را به منظور انتقال اتاقکها، تجهیزات و نیروی انسانی به سوی این لابراتورا مدارگرد انجام دادند. زمانی که شاتل اندیور در دسامبر سال 1998 اتاقک “یونیتی” را به ایستگاه انتقال داده و آن را به اتاقک “زاریا” اتصال داد، سرهم بندی قطعات ایستگاه در حال انجام بود.

سالهای 2003 تا 2005: سالهای مصیبت و جبران

دومین فاجعه برنامه شالهای ناسا با متلاشی شدن شاتل کلمبیا در اول فوریه سال 2003 به خود شکل گرفت. ناسا برای بازبینی این فاجعه و ترمیم اختلالی که منجر به وقوع این حادثه شده بود، یک سال و نیم زمان صرف کرد. با پرتاب شاتل دیسکاوری در 26 جولای سال 2005 پروازهای شاتلهای ناسا از سر گرفته شدند. زمانی که طی این پرتاب قطعه ای بسیار ریز از شاتل جدا شد، ناسا برای یک سال دیگر پرواز شاتلها را به تعویق انداخت. دیسکاوری پس از اینکه مطالعات ناسا برای اطمینان حاصل کردن از ایمنی شاتلها به پایان رسید، دومین پرواز احیای برنامه شاتلها را در سال 2006 انجام داد.

سال 2007: حضور اولین معلم در فضا

“بابارا مورگن” در آگوست سال 2007 به اولین معلمی تبدیل شد که تا به حال در فضا حضور داشته است. وی جایگزین فضانورد معلم “کریستا مک آلیف” بود که در سانحه چلنجر جان خود را از دست داده بود. مورگن طی سفرش به فضا گفت: “من از زمان وقوع حادثه چلنجر هر روز به کریستا و دیگر سرنشینان چلنجر فکر می کنم. امیدوارم آنها بدانند که اینجا در کنار ما و در قلب ما هستند.”

منبع : خبرگزاری مهر

جام جم آنلاين: داستان بازگشت اشياي ناشناخته در آسمان ايران در حالي دوباره زمزمه مي شود که به باور اختر شناسان، ما (منظومه ی شمسی) با نزديکترين ستاره 4.7 سال نوري فاصله داريم و موجودات فضايی براي رسيدن به ما چهار سال و نيم زمان نياز دارند.

به گزارش خبرگزاري مهر، رويت اشياء نوراني در آسمان کشور به سال‌ها پيش برمي گردد. اولين گزارشها از مناطق مرزن آباد و سپس بابل و مشکين شهر ارسال شد. اين گزارشها از مشاهده گويهاي نوراني خبر مي دادند که موجبات ترس و نگراني اهالي را فراهم کرده بود. پيرو اين گزارشها اظهار نظرهاي متفاوتي از سوي مقامات بلند پايه کشور تا شهروندان عادي در مورد اين پديده بيان مي شد.

اين ماجرا به تدريج به ساير شهرها سرايت کرد و در مناطقي چون مشکين شهر، اردبيل، گنبد کاووس، تبريز، اراک، اشنويه، سنندج، مناطق مرزي اهواز و اصفهان گزارشهايي از مشاهده اشياي ناشناخته در آسمان مخابره شد. اين ماجرا هر سال در فصول خاصي ادامه دارد.

اما اين اشياي نوراني چه هستند؟ آيا موجودات فرازميني قصد ارتباط با موجودات زميني را دارند؟ آيا بايد داستانهاي مربوط به UFO ها را باور کرد؟

تلاش انسان براي پيدا کردن موجودات فرازميني

نخستين جرقه در زمينه کشف هوش فرازميني يا موجودات فرازميني و امکان برقراري ارتباط با تمدني ديگر در مقاله اي در نشريه “نيچر” از سوي دو دانشمند مطرح شد. آنها در اين مقاله اين موضوع را به طور جدي مطرح کردند که اگر در نقاط ديگر کيهان موجودات هوشمندي وجود داشته باشند و مجهزبه تجهيزاتي همانند آنچه ما در اختيار داريم? باشند، خواهند توانست سيگنالهاي راديويي ما را دريافت کنند و يا اگر پيامي مخابره کرده باشند بي شک مي توان از راه بسيار دور سيگنالهاي راديويي آنها را دريافت و تقويت کرد. از نظر آنها اين ارتباط بسيار دور راديويي امکانپذير بود.

انتشار اين مقاله باعث شد تا در سال ???? پروژه “ازما 1” آغاز شود. “ازما” يک پروژه استراق سمع بود و در طي آن “فرانک دريک” با راديو تلسکوپ 85 فوتي در رصدخانه ملي در “گرين بنگ” فعاليتهاي خود را با مطالعه بر روي دو ستاره آغاز کرد.هر چند او تلاش بسيار کرد اما هيچ سيگنالي دريافت نشد.

اين پايان کار نبود بلکه تلاشهاي “دريکگ آغازگر راهي شد که بعدها “ساگان” يکي از دانشمندان ناسا و از پيشگامان اکتشافات فضايي بدون سرنشين سفينه هاي وايکينگ را واداشت تا پروژه ديگري را در اين زمينه تعريف کند.

“ساگان” در هنگام انجام آزمايشهاي خود بارها و بارها به سيگنالهاي مشکوکي برخورد کرد. امري که تاکنون نيز ادامه دارد و هيچ کدام از آنها مورد تاييد قرار نگرقته اند. اما بدون ترديد دريافت اين دست سيگنالهاي راديويي دانشمندان را به مراتب آماده کرد تا با مواجه با سيگنالهاي ناشناخته درصدد پاسخ برآيند.

اما به راستي موجودات فرازميني وجود دارند؟ پاسخ اين سئوال را “دريک” با ارائه معادله اي معروف به “معادله فرانک دريک”  داده است. هر چند بيشتر متغيرهاي اين معادله بر اساس حدس و گمان است ولي با وارد کردن مقادير متغيرها مي توان به تصوير جالبي دست يافت.

از خيال پردازي تا واقعيت

به گزارش مهر، با حل معادله فرانک دريک مي توان وجود 250 تمدن فرازميني در کهکشان که قادر و مايل به برقراري ارتباط راديويي با زمين هستند را تخمين زد. اما به باور اخترشناسان مسئله فاصله بسيار زياد ستاره ها تا ما و محدوديت سرعت حرکت در عالم مانع از پذيرش پاسخ “دريک” مي شود.

اسدالله قمري نژاد دبير انجمن نجوم ايران در گفتگو با خبرنگار مهر با تاکيد بر اينکه معمولا افراد مشاهده هر نوع اشياي نوراني در آسمان را به وجود موجودات فرازميني ربط مي دهند، گفت: اين ادعا تنها از سوي افرادي که با علم نجوم و فاصله هاي نجومي اطلاعي ندارند مطرح مي شود.

وي با بيان اينکه براي فاصله هاي نجومي از واحدي به نام سال نوري استفاده مي شود، افزود: سال نوري مقدار مسافتي است که نور در مدت يک سال طي مي کند. نور در طي يک ثانيه، 300 هزار کيلومتر را طي مي کند و از سوي ديگر نزديکترين ستاره به زمين 7/4 سال نوري با زمين فاصله دارد که با يک ضرب و تقسيم ساده مي توان پي برد که نور براي رسيدن به ما بايد 4 سال و نيم در راه باشد.

قمري نژاد با تاکيد بر اينکه ستاره هاي دورتر نيز چهار ميليون سال نوري با ما فاصله دارند، ادامه داد: از سوي ديگر ادعا مي شود که اين موجودات از ساير کهکشانها مي آيند اين در حالي است که نزديکترين کهکشان به ما “آندرومدا” است که لبه اين کهکشان تا ما دو ميليون سال نور فاصله دارد.

وي ادامه داد: بر فرض اينکه موجوات فرازميني هم موجود بوده و قادر باشند با تکنولوژي برتري که دارند به زمين نزديک شودن اما هرگز منطقي نخواهد بود که فکر کنيم به زمين نزديک فرود آيند، ايجاد ترس و وحشت کنند و دوباره به سرزمين خود برگردند.

جهل ما و پهنه بيکران آسمان

اگر اين اشياي نوراني که ما زمينيها مي بينيم موجودات فرازميني نيستند پس چه چيزي مي توانند باشد؟ آيا فيلمها و داستانهايي که در باره بشقاب پرنده ها ساخته و نوشته شده است، حقيقت دارد؟

طي جنگ جهاني دوم برخي از خلبانها ادعا کردند شيء عجيب و به ظاهر فلزي را مشاهده کرده اند که بر روي هواپيماي آنها سايه انداخته است. در 24 ژوئن 1947 “کنت آرنولد” خلبان يک هواپيماي مسافربري گزارش کرد ناوگاني از 9 شيء پرنده گرد را مشاهده کرده است که در خط پرواز وي ظاهر شده?اند. آرنولد در گزارش خود توضيح داده بود اين اشياء شبيه نعلبکي هايي هستند که روي آب حرکت مي کنند.

به همين دليل از آن پس مردم از اين اشياء ناشناخته با عنوان “بشقاب پرنده” ياد کردند. از سال 1947 به بعد اين اشيا ناشناخته تقريبا در تمام نقاط جهان مشاهده شد و حتي برخي ادعا کردند که با سرنشينان آنها ارتباط برقرار کرده اند. در تحقيقات دقيق تر اعلام شد که اين اشيا پديده هاي اختر شناختي يا پيامدهاي شرايط جوي خاص بوده اند و بعدها نيروي هوايي آمريکا نيز اعلام کرد که در هر صورت اين اشيا پرنده از فضا به زمين نيامده اند.

قمري نژاد با اشاره به پهنه بيکران آسمان و ميليونها جرم نوراني در آن به مهر گفت: معمولا رصدگران آماتور با ديدن اجرام نوراني چون “مشتري”، “زهره” و يا هر جرم نوراني ديگر حتي هواپيماهايي که به تدريج درخشان مي شود، تصور مي کنند بشقاب پرنده ها را مشاهده کرده اند.

وي ايجاد پديده هاي جوي را از ديگر عوامل مشاهده UFO ها دانست و ادامه داد: اين موارد بارها ديده شده است و با بررسي گزارشهاي ارائه شده و محاسبه زمان رصدي آنها مشخص مي شود که آنچه که ديده اند ربطي به بشقاب پرنده ها ندارد.

دبير انجمن نجوم ايران با تاکيد بر اينکه بحث UFO ها علاقه مندان خاص خود را دارد، خاطرنشان کرد: تاکنون هيچ گزارشي از سوي رصدگران حرفه اي و متخصصان علم نجوم که بيشترين ساعات خود را به رصد آسمان مي پردازند در زمينه مشاهده اشياي ناشناخته نوراني دريافت نشده است.

از تخيل تا تولد فناوريهاي فضايي

قمري نژاد با اشاره به علاقه برخي از کشورها به ايده بشقاب پرنده ها تصريح کرد: بسياري از کشورها از اين ايده بهره بردند و اقدام به ساخت پرنده هايي براي اقدامات جاسوسي، فليمبرداري و عکسبرداري از مناطق مورد نظر کردند.

قمري نژاد “آلمان” را از اولين کشورهايي نام برد که در اين زمينه گامهايي برداشته است و اضافه کرد: اين اقدام تاکنون ادامه دارد و بسياري از کشورها با سرمايه گذاريهاي بسيار تکنولوژيهاي فضايي براي کاربردهاي جاسوسي را توسعه داده اند.

منبع: جام جم آنلاین